Τυρναβίτης, Αλέξανδρος

(Τίρναβος 1711 – Βουκουρέστι 1761). Δάσκαλος του Γένους. Γιος ιερέα, σπούδασε θεολογία και φιλοσοφία κοντά στους Ιωαννίτες δασκάλους και στον Μακάριο τον Πάτμιο· στο διάστημα 1740-55 δίδαξε στη σχολή που είχε ιδρύσει στην ιδιαίτερη πατρίδα του ο μητροπολίτης Λάρισας Παρθένιος. Αργότερα προσκλήθηκε στη σχολή του Βουκουρεστίου, όπου δίδαξε έως τον θάνατό του. Xάρη στο ήθος και στη μόρφωσή του, ήταν αγαπητός στους συγχρόνους του. Ο Καισάριος Δαπόντες τον αποκαλούσε λογιότατο ενώ ο Ευγένιος Βούλγαρης τον θεωρούσε έναν από τους σοφότερους Έλληνες του 18ου αι. Τα κυριότερα από τα έργα του είναι ένα ανέκδοτο που σώζεται στην Εθνική Bιβλιοθήκη με τον τίτλο Του σοφωτάτου διδασκάλου κυρίου Αλεξάνδρου του εκ Τυρνάβου Λαρίσης, γυμνασιάρχου του εν Δακία ελληνομουσείου, αντίρρησις προς τον Αλοΰσιον Ανδρούτζην, Κύπριον λατινόφρονα, περί εκπορεύσεως του Aγίου Πνεύματος και η βιογραφία του δασκάλου του Μακαρίου του Πάτμιου, που εκδόθηκε το 1872 στη Βενετία από τον Κ. Σάθα.